10 agosto 2007

10.AŬGUSTO 1867 (Johano Pascoli: 1855-1912) ......................................................... 10 AGOSTO 1867 (Giovanni Pascoli: 1855-1912)

X - Aŭgusto.


San Lorenco, mi scias ĉar tiel multaj

da steloj en l’aero trankvila

ardas kaj falas, ĉar tiel granda plorado

en la konkava ĉielo brilegas.


Revenis hirundo al tegmenton;

oni mortigis ŝin: ŝi falis inter veproj;

ŝi havis en la beko insekton:

vespermanĝon de siaj gehirundidoj.


Nun ŝi estas tie, kiel en kroco, kiu tendas

tiun vermon al tiu ĉielo lontana;

kaj sia nesto estas en lo ombro, kiu atendas,

kiu pli kaj pli malforte kvivitas.


Ankaŭ homo revenis al sia neston;

oni murdis lin; diris: Pardonu;

kaj restis en siaj malfermitaj okuloj krion:

li portis du pupojn donace... .


Nun tie en la ermita hejmo,

oni atendas, atendas vane;

senmova, fiksarigarda li montras

la pupojn al ĉielo lontana.


Kaj vi Ĉielo, de supre la mondoj

serenaj, senfina, senmorta,

ho! de plorado de steloj vi inundas

ĉi tiun de Malbono opakan atomon.


.......................................... Johano Pascoli












X - Agosto.


San Lorenzo, io lo so perché tanto

di stelle per l’aria tranquilla

arde e cade, perché sì gran pianto

nel concavo cielo sfavilla.


Ritornava una rondine al tetto;

l’uccisero: cadde tra spini;

ella aveva nel becco un insetto:

la cena dei suoi rondinini.


Ora è là, come in croce, che tende

quel verme a quel cielo lontano;

e il suo nido è nell’ombra, che attende,

che pigola sempre più piano.


Anche un uomo tornava al suo nido;

l’uccisero, disse: Perdòno;

e restò negli aperti occhi un grido:

portava due bambole in dono… .


Ora là nella casa romita,

lo aspettano, aspettano invano;

egli immobile, attonito, addita

le bambole al cielo lontano.


E tu, Cielo, dall’alto dei mondi

sereni, infinito, immortale,

oh! d’un pianto di stelle lo inondi

quest’atomo opaco del Male!


.....................................Giovanni Pascoli