X - Aŭgusto.
San Lorenco, mi scias ĉar tiel multaj
da steloj en l’aero trankvila
ardas kaj falas, ĉar tiel granda plorado
en la konkava ĉielo brilegas.
Revenis hirundo al tegmenton;
oni mortigis ŝin: ŝi falis inter veproj;
ŝi havis en la beko insekton:
vespermanĝon de siaj gehirundidoj.
Nun ŝi estas tie, kiel en kroco, kiu tendas
tiun vermon al tiu ĉielo lontana;
kaj sia nesto estas en lo ombro, kiu atendas,
kiu pli kaj pli malforte kvivitas.
Ankaŭ homo revenis al sia neston;
oni murdis lin; diris: Pardonu;
kaj restis en siaj malfermitaj okuloj krion:
li portis du pupojn donace... .
Nun tie en la ermita hejmo,
oni atendas, atendas vane;
senmova, fiksarigarda li montras
la pupojn al ĉielo lontana.
Kaj vi Ĉielo, de supre la mondoj
serenaj, senfina, senmorta,
ho! de plorado de steloj vi inundas
ĉi tiun de Malbono opakan atomon.
.......................................... Johano Pascoli
X - Agosto.
San Lorenzo, io lo so perché tanto
di stelle per l’aria tranquilla
arde e cade, perché sì gran pianto
nel concavo cielo sfavilla.
Ritornava una rondine al tetto;
l’uccisero: cadde tra spini;
ella aveva nel becco un insetto:
la cena dei suoi rondinini.
Ora è là, come in croce, che tende
quel verme a quel cielo lontano;
e il suo nido è nell’ombra, che attende,
che pigola sempre più piano.
Anche un uomo tornava al suo nido;
l’uccisero, disse: Perdòno;
e restò negli aperti occhi un grido:
portava due bambole in dono… .
Ora là nella casa romita,
lo aspettano, aspettano invano;
egli immobile, attonito, addita
le bambole al cielo lontano.
E tu, Cielo, dall’alto dei mondi
sereni, infinito, immortale,
oh! d’un pianto di stelle lo inondi
quest’atomo opaco del Male!
.....................................Giovanni Pascoli
Nessun commento:
Posta un commento