SALUTON KARAJ BLOGAJ GEAMIKOJ…

.............................................................................................................................

Ciao cari amici e amiche di blog…

Mi donas vivosignon poste unu paro de silentemaj semajnoj.

Mi legis viajn mesaĝojn. Antaŭ ĉio mi volas ĉiujn danki ĉar vi min disdonas vian amikecon, kaj tute speciale mi dankas tiujn de vi kiuj esprimis al mi amemajn vortojn. Mi ne meritas ilin, mi valoras malplimulte ol kiom vi pensas, sed ili plaĉas al mi kaj mi ilin akceptas kaj kore reciprokas.

Mi pensis de “celebri“ laŭ mia maniero, post unu deko de tagoj, mian unuan jaron de “pasiva“ blogo (mi komencis la “aktivan“ blogon la pasintan junion). Poste mia foresto nun la okazo estas favora por fari ĝin, memorigante kiam antaŭ unu jaro mi havis eblecon de koni, antaŭe private, poste en sia blogo: “Il Ringhio di Idefix“, Luĉiano Komida (Luciano Comida), kiu, sen ofendon por ciuj la aliaj kaj parafrazante maljunan reklamon, “li estis la prima kaj restis la plej bonan“. Pli mi pensas tion kaj pli mi ekkonscias de estis vere bonŝanca, ĉar peri Luĉiano, kiu estas vera sinjoro, mi konis ĉiujn vin.

Mi volus diri nomon de ĉiuj kiuj mi ekkonis en Italio pere de la blogoj unu jaron poste mia “eniro en la batalkampo“, aŭ ekde mia virtuala rilato, sed vera kaj viva, kun bonegaj personoj kiujn la mondo de blogoj (oni sciante serĉi kaj elekti) donas eblecon kaj plezuron de ekkoni.

Vi kiuj lastatempe ekkontaktis min sen min trovi: Tereca (Tereza), fandobombono (caramella fondente), Lorenco (Lorenzo), Ĉikalone (Cicalone), Ĝiŭlio en Kanado (Giulio nel Canada), Artemisia, Finacio (Finazio), Nikola Ĝiordano (Nicola Giordano)…

Kaj ankaŭ multaj aliaj: Ŝipione (Scipione), Paola de katoj, Eeka, Markob (Marcob), Caŭberei (Zauberei), Daniela Pinkera (Pinchera), VirQuam, Franĉesk0 (Francesc0), Maksimo Maŭgeri (Massimo Maugeri), Franĉeska01 (Francesca01), Unodiĉinkve (Unodicinque), Tafanus… kc. kc. (ekskuzu min tiuj kiuj mi estas forgesante).

Iu petos sin kial do mi ne estis en la “batalkampo“ dum lasta periodo. Nu, mi havis koncentradon de aferoj, iuj plaĉaj aliaj malpli plaĉaj. Tiuj plaĉaj koncernis preparadon kaj poste partoprenon al plej grava festo kiu oni celebras en mia lando. Estas vinberfesto je tri tagoj kiu en variaj manieroj kuntrenas ĉiujare konsistan parton de loĝantaro de la Komunumo. Krom la delegoj de amikaj kaj ĝemeligita Komunumoj. Tuj poste, mi kaj mia edzino, helpis nian filinon Luĉia kiu translokis de ĉi tie kie ni loĝas kaj de Bolonjo kie Luĉia vivis je pluraj jaroj kaŭze de studoj, al Padovo, kie ŝi nun kunvivas kun sia knabo. Poste aldoniĝis aliajn malpli plaĉajn sindevigojn, pri kiuj, vi pardonu min, sed mi preferas ne paroli. Mi diras nur ke eble (mi esperas ke ne) ili devigus min malpliigi la ritmon de miaj blogaj frekventadoj.

Do mi volas festi kun vi mian unuan blogan datrevenon:

- kun la bravaj geknaboj de ĉiuj la aĝoj kiuj mi menciis kaj kun kiuj min kunigas amikeco, estimo, kaj afinecoj de ideoj kaj de sentoj;

- kun la konstruaj kritikantoj (iuj ekzistas);

- kaj ankaŭ kun la kuraĝaj ĝenantaj anonimuloj kiuj strange malabundas.

Saluton al ĉiuj!

Irnerio

PS: Mi volas memorigi ankaŭ kelkajn frekventantojn de blogoj kun kiuj mi faris amikecon kaj kiuj iom post iom sin perdis inter meandrojn de retejo sen postlasi spurojn: Arvid, El Niño kaj iuj aliaj de kiuj nun jam mi malmemoras nomojn.

Ĝis revidon (ne adiaŭ) ankaŭ al ili.

(La fotoj estas tiuj de Pacomarŝo
Perugia-Assisi de la pasinta dimanĉo)

Mi rifaccio vivo dopo un paio di settimane di silenzio.

Ho letto gli ultimi messaggi. Prima di tutto voglio ringraziarvi tutti perché mi concedete la vostra amicizia, e in special modo quelli di voi che hanno espresso nei miei confronti parole di affetto. Non le merito, valgo molto meno di quanto voi immaginate, però fanno piacere e le accetto e ricambio di cuore.

Avevo pensato di ”celebrare“ a mio modo, fra una decina di giorni, il primo anno di blog “passivo“ (quello ”attivo” l’ho iniziato nel giugno scorso). Dopo la mia assenza l’occasione è buona per farlo adesso, ricordando quando un anno fa ho avuto modo di conoscere, prima in privato, poi nel suo blog: “Il Ringhio di Idefix”, Luciano Comida, che, senza offesa per tutti gli altri e prafrasando una vecchia reclame della “Ferrero”, “è stato il primo e resta il migliore“. Più ci penso e più mi rendo conto di essere stato veramente fortunato, anche perchè tramite Luciano, che è un vero signore, ho conosciuto tutti voi.

Vorrei fare il nome di tutti coloro che ho conosciuto in Italia attraverso i blog in circa un anno dalla mia “discesa in campo“, ovvero dal mio rapporto virtuale, ma vero e vivo, con splendide persone che il mondo dei blog (sapendo cercare e scegliere) dà la possibilità e il piacere di conoscere.

Voi che mi avete contattato ultimamente senza trovarmi: Tereza, caramella fondente, Lorenzo, Cristiana, Cicalone, Giulio nel Canada, Artemisia, Finazio, Nicola Giordano...

E poi tanti altri: Scipione, Paola dei gatti, Eeka, Marcob, Zauberei, Daniela Pinchera, VirQuam, Francesc0, Massimo Maugeri, Francesca01, Unodicinque, Tafanus…ecc. ecc. (mi scusino coloro che sto dimenticando).

Qualcuno si sarà chiesto come mai non ero “in campo“ in quest’ultimo periodo. Ebbene, ho avuto una concentrazione di cose da fare, alcune piacevoli altre meno. Quelle piacevoli hanno riguardato la preparazione e poi la partecipazione alla più importante festa che si celebra nel mio paese. Una sagra dell’uva di tre giorni che, in un modo o nell’altro, coinvolge ogni anno una parte consistente dell’intera popolazione del Comune. Oltre alle delegazioni di Comuni amici e gemellati.
Subito dopo, io e mia moglie, abbiamo aiutato nostra figlia Lucia a traslocare da qui dove abitiamo e da Bologna, dove Lucia ha vissuto per diversi anni per motivi di studio, a Padova, dove ora convive con il suo ragazzo. Abbiamo trasportato tutto il traspostabile e… , morale della favola, altri tre giorni di intenso lavoro. Poi sono sopraggiunti altri impegni meno piacevoli, dei quali, mi perdonerete, ma preferisco non parlare. Dico solo che forse (spero di no) mi costringeranno a rallentare il ritmo delle mie frequentazioni bloggistiche.

Dunque voglio festeggiare con voi il mio primo bloganniversario:

- con i bravi ragazzi e ragazze di ogni età che ho nominato e con i quali mi accomuna amicizia, stima e affinità di idee e di sentimenti;

- con i critici costruttivi (qualc’“uno“ ce n’è);

- e anche con i coraggiosi anonimi disturbatori che stranamente scarseggiano.

Ciao a tutti!

Irnerio

PS: Voglio anche ricordare alcuni frequentatori di blog con cui avevo fatto amicizia e che a poco a poco si sono persi nei meandri della rete senza lasciare traccia: Arvid, El Niño e qualcun altro di cui ormai mi sfugge il nome.

Ciao (non addio) anche a loro.

(Le foto sono quelle della Marcia della
Pace Perugia-Assisi di domenica scorsa.)