2- SE SIETE CURIOSI DI SAPERE IN CHE MODO RIDICOLO SI AFFRONTANO I PROBLEMI LINGUISTICI (E L'ESPERANTO) IN ITALIA, IN EUROPA E NEL MONDO... LEGGETE (sotto):
..................................................................................................................................................................
Andreo Kiti-Bateli (Andrea Chiti-Batelli)
NI PUBLIKAS LA DUA DE TRILOGIO DE ARTIKOLOJ DE ANDREO KITI-BATELI (*) TITOLITA:
(Vidu antaŭan publikaĵon de la 07a-07a-08a, pri la unua artikolo)
(El: “L'esperanto”, revuo de Itala Esperanta-Federacio. Marto/aprilo 2008a, 3/4aj paĝoj.)
de Andreo Kiti-Bateli (Andrea Chiti-Batelli)
Ne ekzistas imagoj de Mohammed Aliakbari?
Sed se Usono ploras, Azio ne ridas: fakte estas kiu “pafas” (bagalojn) kvazaŭ samtiomajn kolosajn, ankaŭ se el alia vidpunkto; kaj se Chomsky estas senprudentulo, esperantiste parolante, ankaŭ unu iranano, Mohammad Aliakbari el Iran Ilam Universitato, ne estas pli prudentulo ol li.
Mi rilatas al lia eseio kiun oni povas transreĝistri el http://www.stc.arts.chula.ac.th/ITUA/Papers_for_ITUA_Proceedings/Linguistic%20Imperialism.pdf
titolita: «Linguistic imperialism, linguistic democracy and English language teaching». Havi kompentecon sendube pli granda ol tiu de Chomsky, kiu estas nenio, ne malebligas al li ke sia eseio enhavus ankaŭ ĝi tian grandan nombron de
absurdaĵoj ke oni demadas al si se vere valoras penon lin refuti. Respondo estas jesa nur ĉar (en la eseio) estas menciitaj multaj da verkistoj kiuj, laŭ diro de l’aŭtoro, samopinias la samajn siajn stultaĵojn.
La supre mallaŭdata Alikbari fakte asertas ke uzo de Angla kiel libera kaj senkondiĉa lingvo tute ne minacas identecon de aliaj lingvoj kaj kulturoj, ĉar ankaŭ la Landoj kiuj parolas Anglan kiel gepatra lingvo havas diversecon de kulturo kaj prononco. Estas nur sofismo, kaj de infaneca sofismo: kion supre dirita plivastigos malfacilecojn de la komunikado, sed ne modifos efikojn de dominanteco. Ankoraŭ pli malbone, ĉiam laŭ Alikbari, sufiĉos ke la parolantoj Anglan uzus ilian lingvon (kun aliuloj kiuj ne uzas Anglan kiel gepatra lingvo) sen volo de perfortado, por ke la glotofagaj kaj elektrolizaj riskoj de Angla, kiel mi ĝin nomas, (nome detruaj de lingvoj kaj kulturoj) estu evititaj: kiel tio eblus kaj en la libera volo de ĉiu. Estas kiel oni povas esti en la akvo kaj resti sekaj. Por kiu stulte parolas «ĉion eblas, escepte gravedan homon» oni diras en Toskanio
Noam Chomsky
Cetere, mi repetas, kiacele perdiĝi por refuti kiu tute ne rezonas per la kapo? Estas li mem kiu refutas sin: la riĉega bibliografio de kiu estas dotita sia mallertega eseio estas komplte en angla, eĉ ne unu escepto. Kio oni volas pli por pruvi ke la aŭtoro eĉ ne sin konas kaj sin malkonfesas per si mem?[1]
Pro tio l‘argumentojn kiuj li alportas ne estas eksplikeblaj kun logikaj deduktoj, sed ĉi tie ankaŭ, probable, kun psikologiaj motivaĵoj, kiel por maoria aŭtorino (menciita en noto[1]). Eblas ĝuste ke por unu irano, kaj ĝenerale por unu loĝanto en Evolulandoj aŭ kiel ajn Landoj regitaj per kruelaj, diktatorecaj reĝimoj, havus sensacon ke la Angla, kaj eĉ la asimilado de kulturo de tiu ĉi lingvo – multforma laŭ la diversaj Landoj, sed substance karakterizita per sama, kaj ĝuste kultura, "identeco" nedisigebla el ĝi – aperus kiel rivelado aŭ ĉiukaze kiel ilo, kaj eble la plej facila, por klopodi eliri el univers concentractionnaire (centralizema universo) de kiu prave li senti sin mallibera.
Kvankam la fenomeno estus subkoncsia, kaj do tute ne konata far l’aŭtoro (kiel far la aliaj kiuj trovas en samaj kondiĉoj), ĝi ne estas malpli erarema, ankaŭ se larĝe perdonebla. Plej multe estas perdonebla post kiam la analogan fenomenon, kiu anstataŭe havas neniun senkulpigon, okazas ankaŭ ĉe ni. Fakte ne estas malmuntaj kiuj - kaj, kiel ni vedos, estas kape de ĉiuj (kiuj dirus ĝin?) la sama Prezidanto de (itala) Akademio de la Brano (Crusca)!... - kiuj bonvenigas alvenon de la Angla kiel unika, libera kaj senkondiĉa lingvo. Aktuale ĉi tio fakto certe estas sen alternativoj (multfoie mi asertis ke nur eŭropa Federacio povus renversi situacion kaj malfermi vojon al unu planizita kaj neŭtrala lingvo, kaj do ne kulture detrua. Sed tio ĉi ruere in servitium (sin ĵeti al la submetado) de Angla, sen avi, aŭ ne volinte havi, konscion de la konsekvencoj (kaj kiaj konsekvencoj!...) estas inda de dura kondamno, ĉar signifas ne vidi la dorso de medalo (glotofaga kaj elektroliza kiel mi nelge nomis ĝin).
Tian sintenon flanke de iranoj kaj de loĝantoj de aliaj Landoj kun analogaj reĝimoj, mi diris, estas ankaŭ kompreneblan; Sed sama sinteno flanke de eŭropanoj multe memoras de proksime tiun kiu estis nomita «sindromo de Stokholmo» el la du kazoj de personoj trudkapitaj dum rabo en banko kaj tenitaj malliberaj por multaj da tagoj kaj kiuj, kiam liberitaj, montris simpation kaj korinklinon por iliaj karcergardistoj, eĉ ankaŭ defendinte ilin[2].
Ĉi tiu ĝuste estas la nia kazo, tiu de kiu aceptas sian situacion de esti lingvistike «malpli egala ol aliai» (tio estas ol la parolantoj Anglan), situacio kiu li mem ne nur aprobas sed favoras: estas do submetiteco kiu li meritas suferi, tiu de resti sklavo kaj de laŭŝtupe perdi ĉiujn siajn individuecojn de libera, sendependa, krea homo por fariĝi nepersonan numeron sen historio.
Honorprezidanto de (itala) Akademio de la Krusca (brano)
Do donu ni malgravigon ankaŭ se feblan, estinte li irana - al Mohammad Aliakbari (sed dirinte ankaŭ al li medice cura te ipsum - medicinisto kuracu vi mem): la bibliografio kiun vi kunmetis al via eseio abunde sufiĉas por demonstri ĝis la punkto vi "enmemigis", malgraŭ tio kion vi diras, la anglan kulturon, se tiel vi ĝin volas nomi. Sed, mi ripetas, ni kondamnu en la plej severa maniero la eŭropanojn kiuj "volas fari usonanoj", kiel diris maljuna napola kanzono, kaj akceptas sen ia ombro da konscio kaj da malbona konscienco sian progresivan dependecon.
Tiel ili sin egaligas kun nia aŭtoro, laŭ kiu eblus, aŭ prefere, estus la plej facila afero en la mondo (domaĝe ke pri tio oni ne pensis antaŭe) fari distingo «inter Angla kiel nacia propraĵo de la parolantoj tiu ĉi lingvo kaj la Angla kiel internacia lingvo» kiu nocus al neniu kaj metus ĉiujn sur sama nivelo sen tute ne perforti ilian kulturan identecon. Estis la mirakolo de la lupon sata kaj ŝafinon netuŝata, aŭ prefere tiu de la pastro kiu volinte manĝi bifstekon je vendredo, kiam havis ĝin en la telero diris al bifsteko: «mi baptas vin karpo».
Pravis ĝuste Casimir Delavigne: Les sots depuis Adam sont en majorité (la stultuloj post Adamo estas plimulto). Efektive ĉiuj tiuj ĉi aŭtoroj memorigitaj far Aliakbari, kiuj citis siavice aliajn librojn kun analoga enteno al liaj asertoj, aŭ ne legis ĝin (kaj do estas nur legantoj de «frontispiculoj» kiel iu diris), aŭ donas – eĉ kiel, en la nia kampo, Chomsky – impreson de «faluskapuloj»: tiu kiu, laŭ la florencanoj, estas propra de kiu, pro manko de komprenkapablo, studas kaj studas kun neniu sukceso: «Li faris kiel malmolaj ovoj: pli ĝi bolas kaj pli fariĝas duraj». Pro tio, malgraŭ ni ne havas pri nia argumento la saman enciklopedian nekompetentecon, kaj la arogantan sekurecon, de Chomsky, ankaŭ Aliakbari kaj siaj kompanianoj falis kun li en la sama reto. «Por beotoj ne estas Paradizo», oni diras tamen en Florenco.
Parizo: La monumento deJean-François Casimir Delavigne
NOTOJ:
1) – Mi ne kredas ke estus malofta la fenomeno de tiuj kiuj kredas de forskuis de si la koloniismo, kaj male, sen ekkonscii de tio, li restas en ĝi ĝis la haroj. Mi trafis en samtioma kurioza kaj samtioma multsignifa ekzemplo: tiu de maoria aŭtorino, Linda Tuhiway Smith, Decolonizing methodologies (Metodologioj de malkoniigo), Eld. Books, Londra-New York, University of Otago, Dunedin, 1999, kiu kontraŭbatalas kun malofta perforto la ruinigajn efikojn kiujn havis la angla koniigo en Nov Zelando, sed poste ŝi mem provizas vastan bibliografion nur en Angla lingvo. Medice cura te ipsum
2) – Oni ne kredu ke la fenomeno estu malofta: ankaŭ nelge la ĵurnaloj parolis pri virino kiu, en la Suda Ameriko, estis sekvestrita por ses jaroj, kaj kiu dum ĉi tiu tempo enmondigis filon kun unu el siaj rabistoj.
____________________________________________
(*) Andreo Kiti Bateli
(Andrea Chiti-Batelli):
Eseisto, Federisto, Lingvisto, Esperantisto, Politikologo.
(El:http://www.villa-europa.it/europa_della_cultura_ed.htm):
"- Naskita en Florenco en la 1920a, ekde 1944a kohera kaj neindulgema eŭropa fderisto, estis dum pli ol dudek kvin jaroj, kiel Konsiliano de la Senato, Sekretario de italaj parlamentaj Delegacioj en la eŭropaj Asembleoj. Li longtempe studis problemojn de la eŭropa unuigo, ilin ilustrinte en multnombraj italaj kaj alilandaj revuoj. Inter siaj mulenombregaj verkoj oni citas: Historio de itala federismo(kun la kunlaborado de M.Albertini e M.Petrilli), 1973a; Ĉu (ni iros) en la direkto de unu partio de Eŭropo?, 1979a; La eŭropa politika unio, 1978a; La eŭropa Parlamento, 1982a; La eŭropa dimensio de aŭtonomoj kaj la Italio, 1984a; Unu lingvo por l'Eŭropo, 1987a; L'ideo pri l'Eŭropo en la penso de Altiero Spinelli, 1989a; Drogo, eŭropa problemo, 1992a; Kiu lingvo perfekta?, 1995a; L'Union européenne au tournant du siècle, 2000a; Eŭropo de la kulturo kaj Eŭropo de la lingvoj, 2000a. Li estis honora membro de la Rotary Club de Romo Olgiata – 1999a-2000a.
2- SE SIETE CURIOSI DI SAPERE IN CHE MODO RIDICOLO SI AFFRONTANO I PROBLEMI LINGUISTICI (E L'ESPERANTO) IN ITALIA, IN EUROPA E NEL MONDO... LEGGETE QUI:
....................................................................................................................................................................
Andrea Chiti-Batelli
PUBBLICHIAMO IL SECONDO DI UNA TRILOGIA DI ARTICOLI DI ANDREA CHITI-IBATELLI (*) DAL TITOLO:
«LA "GLOBALIZZAZIONE" DELLE PANZANE SULL'ESPERANTO.»
(Per il primo articolo vedi post precedente del 07-07-08):
(Da: “L'esperanto”, rivista della Federazione Esperantista Italiana. Marzo/aprile 2008, pagg, 3/4.)
2- Mohammad Aliakbari, il meno iraniano degli iraniani
di Andrea Chiti-Batelli
Non ci sono immagini di Mohammed Aliakbari?
Ma se l'America piange, l'Asia non ride: c'è infatti chi le spara quasi altrettanto grosse, anche se da un altro punto di vista; e se Chomsky è, esperantisticamente parlando, uno sprovveduto, anche un iraniano, Mohammad Aliakbari, dell' Università iraniana Ilam University, non è da meno.
Mi riferisco al suo saggio che si può scaricare da http://www.stc.arts.chula.ac.th/ITUA/Papers_for_ITUA_Proceedings/Linguistic%20Imperialism.pdf
intitolato «Linguistic imperialism, linguistic democracy and English language teaching».
L'aver una competenza certamente superiore a quella di Chomsky, che è nulla, non gl'impedisce che il suo saggio contenga anch'esso un sì gran numero di assurdità, che vien fatto di chiedersi se valga davvero la pena di confutarlo. La risposta è affermativa solo perché vi sono citati molti altri scrittori che condividono, a dir dell' autore, le sue stesse scempiaggini.
Il su non lodato Aliakbari sostiene infatti che l'uso dell'Inglese come lingua franca non minaccia in nulla l'identità delle altre lingue e culture, perché anche i Paesi che parlano Inglese come lingua materna hanno diversità di culture e di pronunzie. Si tratta di un sofisma, e di un sofisma infantile: quanto sopra affermato accrescerà le difficoltà di comunicazione, ma non modificherà gli effetti di dominanza. Peggio ancora, sempre secondo Aliakbari, basterà che i parlanti Inglese usino la loro lingua (con gli altri che non hanno l'Inglese come lingua materna) senza volontà di sopraffazione, perché i rischi glottofagici ed etnolitici dell'Inglese, come io li chiamo, (cioè distruttori di lingue e culture) siano scongiurati: come se ciò fosse possibile e nella libera volontà di ciascuno. È come se si potesse star nell'acqua e rimanere asciutti. Per chi parla a vanvera «tutto è possibile, fuor che l'uomo gravido», si dice in Toscana.
Noam Chomsky
Del resto, ripeto, a che scopo perdersi a confutare chi ragiona non precisamente con la testa? È lui stesso che si confuta da sé: la ricchissima bibliografia da cui è corredato il suo infelicissimo saggio è tutta e solo inglese, senza neppure un'eccezione. Cosa si vuole di più per provare che l'autore non conosce neppur se stesso e si smentisce da sé?[1]
Gli argomenti che egli adduce non si spiegano pertanto con ragioni logiche, ma, probabilmente, anche qui psicologiche, come per l'autrice maori (citata in nota[1]). Può ben darsi che per un iraniano, e in genere un abitante in Paesi sottosviluppati o comunque retti da regimi ferocemente dittatoriali, abbia la sensazione che l'Inglese, e la stessa assimilazione della cultura di questa lingua - multiforme secondo i vari Paesi, ma sostanzialmente caratterizzata dalla stessa "identità" appunto culturale, da essa indissolubile - appaia come una rivelazione o comunque un mezzo, e forse il meno difficile, per tentare di uscire dall'univers concentractionnaire di cui non a torto si sente prigioniero.
Per quanto il fenomeno sia subconscio, e quindi del tutto ignorato dal!'autore (come dagli altri nelle sue stesse condizioni), esso non è meno fallace, anche se largamente scusabile. È tanto più scusabile in quanto un fenomeno analogo - che non ha invece alcuna scusa - si produce anche tra noi. Non sono pochi infatti coloro - e, come vedremo, in testa a tutti (chi lo direbbe?) lo stesso Presidente dell'Accademia della Crusca! ... - che salutano con favore l'avvento dell'Inglese come lingua franca unica. Questo fatto è certo senz'alternative allo stato attuale (ho sostenuto più volte che solo una Federazione europea potrebbe ribaltare la situazione e aprire una via a una lingua pianificata e neutra, e quindi culturalmente non distruttiva). Ma questo ruere in servitium dell'Inglese, senz'avere, o non volendo avere la consapevolezza delle conseguenze (e quali conseguenze! ... ) è degno di severa condanna, perché significa non vedere il rovescio della medaglia (glottofagico ed etnolitico, come l'ho chiamato poc'anzi).
Un tale atteggiamento da parte di iraniani e di abitanti di altri Paesi con regimi analoghi, dicevo, è ancora comprensibile; ma da parte di Europei ricorda molto da vicino quella che è stata chiamata la «sindrome di Stoccolma» dal duplice caso di persone sequestrate durante una rapina in banca e tenute per molti giorni prigioniere e che, liberate, hanno mostrato simpatia e affetto per i loro aguzzini, anzi li hanno addirittura difesi[2].
È questo appunto il nostro caso, di chi accetta la sua situazione di linguisticamente «meno uguale degli altri» (cioè dei parlanti inglese), situazione che egli non solo approva ma favorisce: una sudditanza dunque che egli merita di subire, di restar schiavo e di perder progressivamente ogni sua individualità di uomo libero, indipendente, creativo per divenir numero impersonale e senza storia.
Presidente d'onore dell'Accademia della Crusca
Diamo dunque un' attenuante ancorché blanda, in quanto iraniano - a Mohammad Aliakbari (non senza dire anche a lui: medice cura te ipsum): la bibliografia che tu alleghi al tuo saggio basta e avanza a dimostrare fino a che punto hai "introiettato", malgrado quello che tu dici, la cultura inglese, comunque tu la voglia chiamare. Ma condanniamo invece, ripeto, nel modo più severo, gli europei che "voglion far gli americani", come diceva una vecchia canzone napoletana, e accettano senza un'ombra di consapevolezza e di cattiva coscienza il loro stato di progressiva dipendenza.
Essi si mettono così alla pari con il nostro autore, secondo il quale sarebbe possibile, anzi sarebbe la cosa più semplice del mondo (peccato che non ci si sia pensato prima!) compiere una distinzione «fra l'Inglese come proprietà nazionale dei parlanti questa lingua e l'Inglese come lingua internazionale» che non farebbe male a nessuno e metterebbe tutti su un piano di parità, senza violare in nulla la loro identità culturale. È il miracolo della botte piena e della moglie ubriaca, o piuttosto quello del prete che a una bistecca che voleva mangiare di venerdì quando l'ebbe sul piatto disse: «Io ti battezzo carpa».
Aveva proprio ragione Casimir Delavigne: Les sots depuis Adam sont en majorité. Invero tutti questi autori ricordati da Aliakbari, che citano a loro volta altri libri di contenuto analogo alle tesi di lui, o non li hanno letti (e allora sono solo dei «frontespiziai», come qualcuno ha detto), o fanno - proprio come, nel nostro campo, Chomsky - la figura di «fallocefali»: quella che, secondo i fiorentini, è propria di chi, per difetto di comprendonio, studia e studia senz'alcun profitto: «Gli ha fatto come l'ova sode: più le bollono, più le diventan dure». Perciò, pur non avendo sul nostro argomento la stessa enciclopedica incompetenza, e la tracotante sicumera, di Chomsky, anche Aliakbari e compagni finiscono con lui nella stessa pentola. «Per i bischeri non c'è Paradiso», per restar ancora a Firenze.
NOTE:
1) - Non credo che sia raro il fenomeno di quelli che credono di essersi scrollati di dosso il colonialismo, e invece, senz'accorgersene, ci restano dentro fino al collo. lo mi sono imbattuto in un altrettanto curioso, e altrettanto significativo esempio: quello di un'autrice maori, Linda Tuhiway Smith, Decolonizing methodologies, Ed. Books, Londra-New York, University of Otago, Dunedin, 1999, che combatte con una violenza rara gli effetti deleteri che ha avuto in Nuova Zelanda la colonizzazione inglese; ma poi ... fornisce anch'essa un'ampia bibliografia solo in inglese. Medice cura te ipsum.
2) - Non si creda che il fenomeno sia raro: anche recentemente i giornali hanno parlato di una donna che, nell'America del sud, è stata sequestrata per sei anni, e che durante questo tempo ha messo al mondo un figlio con uno dei sequestratori.
_____________________________________________
(*) Andrea Chiti Batelli: Saggista, Federalista, Linguista, Esperantista, Politologo.
(Da:http://www.villa-europa.it/europa_della_cultura_ed.htm):
"- Nato a Firenze nel 1920, fin dal 1944 federalista europeo coerente e intransigente, è stato per oltre venticinque anni, quale Consigliere del Senato, Segretario delle Delegazioni parlamentari italiane alle Assemblee europee. Ha studiato a lungo i problemi dell'unificazione europea, illustrandoli in numerose riviste italiane e straniere. Fra le sue innumerevoli opere si citano: Storia del federalismo europeo (in collaborazione con M.Albertini e M.Petrilli), 1973; Verso un partito dell'Europa?, 1979; L'unione politica europea, 1978; Il Parlamento europeo, 1982; La dimensione europea delle autonomie e l'Italia, 1984; Una lingua per l'Europa, 1987; L'idea d'Europa nel pensiero di Altiero Spinelli,1989, Droga, problema europeo, 1992; Quale lingua perfetta?, 1995; L'Union européenne au tournant du siècle, 2000; Europa della cultura e Europa delle lingue, 2000. È stato socio onorario del Rotary Club Roma 0lgiata nell'anno: 1999-2000."
Nessun commento:
Posta un commento