DEDIKU ANKAŬ NI PENSON AL LA PROBLEMO DE KLIMATAJ ŜANĜIĜOJ.

..........................................................................................................................
Dedichiamo anche noi un pensiero al problema dei mutamenti climatici.
..........................................................................................................................

Artemisia, karan blogan amikinon, invitis ciuj ni aligi al iniciato proponita far “Blog Action Day“ (Vidu http://blogactionday.org/ ) kiuj, sekve de la intereso elvokita post aliuĝo de Nobelpremio por Paco 2007 dediĉita al Medifendo, preĝpetis ni skribi poston pri unu kaj pli problemoj koncernanta la temo.
Mi elektis de paroli de senkohereca kondukto, sed mi povus diri “ambiguan aŭ hipokritan kondukto“ kiu, laŭ mi, karakterizas multajn personojn, ankaŭ kiuj parole sin deklaras sentemaj pri problemo de medio.
Ĉi tiu estas mia malnova fiksideo kiu daŭrigas kirliĝi en mia kapo, kaj ŝajnas al mi ke pli la problemo pligraviĝas kaj pli kreskas la personojn kiun akvon predikas kaj brandon trinkas, multan brandon!
Laŭ mi venkis sekvantan pensmanieron: “En la mondo ni estas pli ol ses miliardoj da uloj, mi estas unu, unu sablero en dezerto… kiajn damaĝojn vi volas ke mi faras? Estas aliaj miliardoj da homoj kiuj detruas la mondo!“
Ĉi tiu rezonado, kiu mi ne scias diri se estas pli egoista aŭ pli stulta, agi tiel ke estus miliardoj da potencialaj egoistuloj aŭ stultuloj kiuj iom post iom kontribuas detrui la teron, sed por sin liberi konsciencon, konfortas ili mem kredi ke ĉiuj aliaj estus respondecaj de alarma stato en kiu ni igis la planedon.

Mi faros malgrandan demonstracian ekzemplon kiu mi havis la okazon fari antaŭe.
En mia lando ekzistas belegan anglastilan parkon kun tri enirejoj, unu estas ĉarpasejo kaj du estas piedpasejo. Ĝuste apude al unu de piedpasejo, kie poste oni ĝiras por malsupreniri al parteron (la plej frekventitan areon), ekzistas belega arbo de taksuso nun jam centjara kju alprenis kuriozan aspekton de ombrelo poste kiam multaj da uloj kiuj turniĝis ĝin deŝiris tufeton aŭ branĉeton. Ĝis la punkto kiu la taksuso riskis de morti tute malmulthara (por tiel diri, ĉar fakte ĝi neniam kuris tiun danĝeron ĉar estas granda kaj robusta, se ĝi estus pli juna nun eble ne plu ekzistus). Post kelka tempo la ĝardenisto fermis la piedpasejo deviginte la pasantoj je eniri tra la ne distanca ĉarpasejo. La arbo redensigis sin eĉ se konservinte sian ombrelan aspekton.
Nun mi kredas ke se ni akuzus de tentita taksusicido unu el kiuj elradikigis la arbon, certe li dirus ke la delikton estis realigita far ĉiuj aliaj pasantoj kiuj duondetruis la taksuson, li faris nur truskenon…

Ĉi tiu reala ekzemplo kiu mi faris povas esti plivastigita al cento, milo da similaj konduktoj. Por ekzemplo kiam oni ĵetas botelojn aŭ plastaj saketoj ĉie aŭ kiam oni eligas molestajn bruojn aŭ kiam oni ĵetas en la rubujon danĝerajn substancojn aŭ obiektojn, k.c.

Jen ĉar mi parolas de ambiguo aŭ hipokrito. Substituiĝas ene al ni istinktan sintenon de sinabsolvo bazita sur stulta konvinkiĝo ke ĉiu el ni tiel ke ni estas unuopulo estas nenocita. Dume la aliaj amase estas ruinigaj. Kaj ni bele nin sineskludas el tiu detruinta amaso.
Ambigueco, hipokriteco kaj bona dozo de idioteco... restas malmulto direnda!

Ĉu vi pensas ke ĉiu ĉi rezonado estus ekscesa? Bone mi esperas ke vi pravus, tamen la fiksideo restas en mia kapo kaj ne volas foriri!
..........................................................................................................................
..........................................................................................................................
Artemisia, una cara amica di blog, sabato scorso ci ha invitato ad aderire ad una iniziativa promossa da “Blog Action Day“ (vedi http://blogactionday.org/ ) che, sulla scia dell’interesse suscitato dall’assegnazione del Nobel per la Pace 2007 dedicato alla difesa dell'Ambiente, ci prega di scrivere un post su uno o più problemi attinenti al tema.

Io ha scelto di parlare dell’incoerenza di comportamento, ma potrei dire “ambiguità o ipocrisia di comportamento“ che secondo me caratterizza molte persone, anche quelle che a parole si dichiarano ecologiste e sensibili al problema dell’ambiente.
E' un mio vecchio pallino che continua a frullarmi nella testa, E mi pare che più il problema si aggrava e più cresce il numero di persone che predicano bene, ma razzolano male; molto male!
Secondo me la mentalità prevalente è la seguente: “Nel mondo siamo oltre sei miliardi di esseri umani, io sono uno, un granello di sabbia nel deserto… Che danni volete che faccia io? Sono gli altri miliardi di persone che distruggono il mondo!“
Questo ragionamento, che non saprei dire se è più egoistico o più cretino, fa sì che potenzialmente ci siano miliardi di egoisti o stupidi che a poco a poco contribuiscono a distruggere il pianeta, ma per liberarsi la cattiva coscienza, gli fa comodo credere che siano tutti gli altri i responsabili del preoccupante stato in cui abbiamo ridotto la nostra terra.

Farò un piccolo esempio dimostrativo che ho avuto occasione di fare anche in passato.
Al mio paese esiste un bellissimo parco all’inglese con tre ingressi, uno carraio e due pedonali. Proprio accanto a uno dei passi pedonali, dove poi si gira per scendere al parterre (la zona più frequentata), c’è un bellissimo albero di tasso ormai secolare che ha assunto una curiosa forma ad ombrello poiché molti di quelli che gli giravano intorno strappavano un ciuffetto o un rametto. Fino al punto che il tasso ha rischiato di morire tutto spelacchiato (faccio per dire, perché in realtà non ha mai corso questo pericolo perché è grande e robusto, se fosse stato più giovane ora non ci sarebbe più). Ad un certo punto il giardiniere ha chiuso il passaggio obbligando i pedoni ad entrare dal passo carraio a poca distanza. L’albero si è rinfoltito pur conservando la sua buffa forma ad ombrello.
Ora io credo che se noi accusassimo uno di coloro che sbarbicavano l’albero di tentato tassicidio sicuramente direbbe che il delitto lo hanno commesso tutti gli altri passanti che hanno massacrato il tasso, lui ha fatto solo un graffietto…

Questo esempio reale che io ho fatto può essere esteso a centinaia, migliaia di comportamenti simili. Per esempio quando si gettano bottiglie o buste di plastica in giro ovunque o quando si emettono rumori molesti o quando si buttano nei cassonetti sostanze o oggetti pericolosi, ecc. Ecco perché parlo di ambiguità e di ipocrisia. Subentra in noi un istintivo atteggiamento di autoassoluzione basato sulla stupida convinzione che ciascuno di noi in quanto singolo è innocuo. Mentre gli altri in massa sono deleteri. E noi bellamente da quella massa distruttiva ci autoescludiamo.
Ambiguità, ipocrisia e una bella dose di imbecillità... non c’è che dire!

Pensate che tutto questo mio ragionamento sia esagerato? Bene spero che abbiate ragione, tuttavia il pallino mi rimane fisso in testa e non c’è verso di scacciarlo!